de de
得得dé chū
得出dé shī
得失dé shèng
得胜dé dào
得到dé bìng
得病dé xī
得悉dé zhī
得知dé yì
得意dé chěng
得逞dé zuì
得罪dé yì
得益dé shì
得势dé chǒng
得宠dé shǒu
得手dé dàng
得当dé tǐ
得体dé fēn
得分dé fǎ
得法dé yǐ
得以dé yí
得宜dé jiù
得救dé jìn
得劲dé lì
得力dé rén xīn
得人心dé yì yáng yáng
得意洋洋dé yì yáng yáng
得意扬扬dé cùn dé chǐ
得寸得尺dé chǐ dé cùn
得尺得寸dé xīn yìng shǒu
得心应手dé bù bǔ shī
得不补失dé yì yáng yáng
得意洋洋dé yì yáng yáng
得意扬扬dé yī wàng shí
得一望十dé shī chéng bài
得失成败dé shī xiāng bàn
得失相半dé shī cān bàn
得失参半dé bù cháng shī
得不偿失dé shèng huí cháo
得胜回朝dé shèng huí tóu
得胜回头dé shèng tóu huí
得胜头回dé xīn wàng jiù
得新忘旧dé cùn rù chǐ
得寸入尺dé cùn jìn chǐ
得寸进尺dé cùn sī chǐ
得寸思尺dé ér fù shī
得而复失dé yì wàng xíng
得意忘形dé bù chóu shī
得不酬失dé bó néng xiān
得薄能鲜dé tiān dú hòu
得天独厚dé shòu qí jiān
得售其奸dé bù cháng sàng
得不偿丧dé tù wàng tí
得兔忘蹄dé lǒng wàng shǔ
得陇望蜀dé wèi céng yǒu
得未曾有dé wèi cháng yǒu
得未尝有dé rén sǐ lì
得人死力dé cái mǎi fàng
得财买放dé jūn xíng dào
得君行道dé dào duō zhù
得道多助dé yì wàng yán
得意忘言dé yú wàng quán
得鱼忘筌dé yú wàng quán
得鱼忘荃dé qí suǒ zāi
得其所哉dé mǎ shēng zāi
得马生灾dé mǎ shé zú
得马折足dé qí sān mèi
得其三昧dé xù rú lóng
得婿如龙dé yì zhī zuò
得意之作dé yuè jiào xiān
得月较先dé yì mén shēng
得意门生dé shǒu yīng xīn
得手应心dé shī róng kū
得失荣枯dé yì wàng xiàng
得意忘象fàn zuì
犯罪miǎn zuì
免罪yǒu zuì
有罪guài zuì
怪罪dé zuì
得罪shòu zuì
受罪zāo zuì
遭罪fù zuì
负罪péi zuì
赔罪rèn zuì
认罪dìng zuì
定罪zhì zuì
治罪zhòng zuì
重罪lùn zuì
论罪qǐng zuì
请罪xiè zuì
谢罪guī zuì
归罪huǐ zuì
悔罪wèi zuì
畏罪pàn zuì
判罪wú zuì
无罪tì zuì yáng
替罪羊yǎn zuì shì fēi
掩罪饰非hé zuì zhī yǒu
何罪之有fù zuì yǐn tè
负罪引慝èr zuì jù fá
二罪俱罚wèn zuì zhī shī
问罪之师dài zuì lì gōng
带罪立功huǐ zuì zì xīn
悔罪自新fá zuì diào mín
伐罪吊民dài zuì lì gōng
戴罪立功fá zuì diào rén
伐罪吊人dài zuì tú gōng
戴罪图功shù zuì bìng fá
数罪并罚shēng zuì zhì tǎo
声罪致讨wěi zuì yú rén
委罪于人开罪,触犯,冒犯,获罪,冲撞,获咎,
贿赂,
（动）招人不快或怀恨；冒犯：做工作不能怕～人。
⒈ 亦作“得辠”。
⒉ 获罪。
引《书·康诰》：“凡民自得罪：寇攘姦宄，杀越人于货，暋不畏死，罔弗憝。”
北齐颜之推《颜氏家训·省事》：“前代之所贵，而吾之所行也。以此得辠，甘心瞑目。”
一本作“得罪”。 唐杜甫《敬寄族弟唐十八使君》诗：“得罪永泰末，放之五溪滨。”
《古今小说·杨八老越国奇逢》：“不隔数年， 丁丞相得罪，贬做崖州司户。”
⒊ 冒犯，触怒。
引《孟子·离娄上》：“为政不难，不得罪於巨室。”
宋王安石《上仁宗皇帝言事书》：“苟其财不足，而不能自称於流俗，则其婚丧之际，往往得罪於族人亲姻，而人以为耻矣。”
《红楼梦》第三二回：“妹妹往那里去？怎么又哭了？又是谁得罪了你了？”
赵树理《三里湾》四：“我什么地方得罪了你，你偏要来找我的事？”
⒋ 客气话。犹言对不起。
引《京本通俗小说·碾玉观音》：“郭排军吃她相问得无言可答，只道得一声‘得罪！’。”
清沉复《浮生六记·闺房记乐》：“余性爽直，落拓不羈， 芸若腐儒，迂拘多礼，偶为披衣整袖，必连声道‘得罪’！”
郭沫若《棠棣之花》第四幕：“得罪得很，得罪得很，天地间没想出竟有这样相象的人！”
犯罪。