bēi míng
悲鸣sī míng
嘶鸣ěr míng
耳鸣zhēng míng
争鸣léi míng
雷鸣gòng míng
共鸣hōng míng
轰鸣cháng míng
长鸣zòu míng qǔ
奏鸣曲zì míng zhōng
自鸣钟dà míng dà fàng
大鸣大放áo míng biē yīng
鳌鸣鳖应tuó míng biē yīng
鼍鸣鳖应yuán míng biē yìng
鼋鸣鳖应dōng míng xī yīng
东鸣西应shān míng gǔ yīng
山鸣谷应zì míng dé yì
自鸣得意yī míng jīng rén
一鸣惊人fèng míng lín chū
凤鸣麟出hè míng zhī shì
鹤鸣之士zhōng míng lòu jìn
钟鸣漏尽jī míng qǐ wǔ
鸡鸣起舞hú míng gōu zhōng
狐鸣篝中hú míng gōu huǒ
狐鸣篝火hú míng yú shū
狐鸣鱼书fèng míng hè lì
凤鸣鹤唳zhōng míng dǐng shí
钟鸣鼎食wā míng chán zào
蛙鸣蝉噪wā míng chī jiào
蛙鸣鸱叫hú míng xiāo zào
狐鸣枭噪wā míng gǒu fèi
蛙鸣狗吠lǘ míng gǒu fèi
驴鸣狗吠jī míng ér qǐ
鸡鸣而起cháo míng diàn chè
潮鸣电掣cháo míng diàn zhì
潮鸣电挚jī míng gǒu dào
鸡鸣狗盗zhōng míng dǐng liè
钟鸣鼎列zhōng míng dǐng zhòng
钟鸣鼎重wā míng yǐn jiào
蛙鸣蚓叫chóng míng zhōng yuè
虫鸣螽跃hè míng jiǔ gāo
鹤鸣九皋jī míng gǒu fèi
鸡鸣狗吠fèng míng cháo yáng
凤鸣朝阳jī míng jiè dàn
鸡鸣戒旦jī míng hòu dàn
鸡鸣候旦jī míng quǎn fèi
鸡鸣犬吠hú míng gǒu dào
狐鸣狗盗lǘ míng quǎn fèi
驴鸣犬吠nán míng gū zhǎng
难鸣孤掌jī míng yè gēng
鸡鸣馌耕ěr míng mù xuàn
耳鸣目眩léi míng wǎ fǔ
雷鸣瓦釜yīng míng qiú yǒu
嘤鸣求友lóng míng shī hǒu
龙鸣狮吼cháng míng dōu wèi
长鸣都尉luán míng fèng zòu
鸾鸣凤奏⒈ 后因以“虫鸣螽跃”比喻固有的自然规律。
引《诗·召南·草虫》：“喓喓草虫，趯趯阜螽。”
郑玄注：“草虫鸣，阜螽跃而从之。”
《旧唐书·太宗纪论》：“础润云兴，虫鸣螽跃。虽尧舜之圣，不能用檮杌、穷奇而治平； 伊吕之贤，不能为夏桀、殷辛而昌盛。”
螽：螽斯，昆虫名。草虫鸣叫螽斯跳
《诗经·召南·草虫》：“喓喓草虫，趯趯阜螽。”
《旧唐书·太宗纪论》：“楚润云兴，虫鸣螽跃。”
虫鸣螽跃作宾语、定语；指自然规律。
查看更多